RZUĆ PALENIE - LUBLIN

Termin "terapia biorezonansowa (BRT)" został stworzony w 1987 na określenie "terapii drganiami własnymi organizmu pacjenta". Jej twórcą jest niemiecki lekarz dr Franz Morell, który po raz pierwszy przedstawił możliwości jej zastosowania w 1977. Pierwszy aparat biorezonansowy został skonstruowany przez inż. Rasche, zięcia dra Morella, i nazwany MORA. W niemieckim Institut für Regulative Medizin (Regumed, dawniej: Brügemann Institut) opracowano sterowane komputerowo urządzenie do diagnostyki i terapii biorezonansowej pod nazwą BICOM (nazwa powstała od terminu "Bio-Communication").

W terapii biorezonansowej wykorzystuje się istniejące w organizmie człowieka (i wokół niego) drgania elektromagnetyczne (biosygnały), które są nadrzędne w stosunku do procesów biochemicznych i nimi sterują. Poza fizjologicznymi (harmonicznymi) drganiami elektromagnetycznymi w organizmie człowieka istnieją również drgania patologiczne (dysharmoniczne). Pierwsze z nich sterują reakcjami chemicznymi, procesami rozwojowymi, regeneracyjnymi i koordynują przemianę materii oraz wydzielanie hormonalne. Drugie zaś, odgrywają rolę zakłócającą, wywołaną na przykład obciążeniem ustroju toksynami, zranieniami, infekcjami, niewyleczonymi chorobami i szkodami jatrogennymi. Sumę biosygnałów fizjologicznych i patologicznych określa się mianem drgań własnych organizmu Pacjenta. Spektrum tych drgań rozciąga się od fal ekstremalnie długich aż po bardzo krótkie. Ponieważ drgania własne organizmu mają naturę elektromagnetyczną można je wychwycić, zarówno z powierzchni skóry, jak i z tkanek oraz narządów, za pomocą specjalnych elektrod (efekt antenowy) i za pomocą przewodu doprowadzić do urządzenia terapeutycznego. Terapeuta dysponuje różnorodnymi, wielowarstwowymi elektrodami BICOM: ręcznymi i stopowymi, stosowanymi do terapii podstawowej, jak i elektrodami: miękkimi, guzikowymi, spiralnymi, żebrowymi i punktowymi.

Pole magnetyczne elektrod jest niezwykle małe i służy jedynie przekazywaniu informacji. Drgania te są przetwarzane dzięki nowoczesnej elektronice (aparat BICOM) w drgania terapeutyczne. Biosygnały terapeutyczne przekazywane są z powrotem z urządzenia do organizmu Pacjenta, przy czym częstotliwości harmoniczne są sprzęgane dodatnio (dodatnie sprzężenie zwrotne) a dysharmoniczne ujemnie, a więc inwertowane (ujemne sprzężenie zwrotne). Działanie terapeutyczne przebiega nie w urządzeniu, lecz w samym organizmie pacjenta. Elektromagnetyczne pole pacjenta reaguje natychmiast na dokładnie dopasowany sygnał terapeutyczny i przekazuje do urządzenia BICOM zmieniony wzorzec drgań. Proces ten powtarza ciągle w ciągu ułamków sekund. W ten sposób patologiczne sygnały są w organizmie redukowane, a w końcu wygaszane.

Dzięki zabiegowi, fizjologiczne siły regulacyjne ustroju zaczynają prawidłowo sterować procesami biologicznymi. Na skutek poprawy biofizykalnego stanu energetycznego pacjenta stopniowo dochodzi do poprawy procesów biochemicznych - normalizacji i wyleczenia.

Główną zasadą działania aparatu jest transformacja drgań BICOM-u na wzór częstotliwości magnetycznej. Specjalny układ elektroniczny w aparacie transformuje za pomocą maty modulacyjnej drgania terapeutyczne w magnetyczny wzór częstotliwości. Przy tym informacje terapeutyczne mają taką samą jakość, tak samo precyzyjny wzór, częstotliwości terapeutycznej, jak dane aparatu BICOM na początku. Jaka jest wobec tego różnica? Jest to inna forma zjawiska, oparta na tym samym wzorze częstotliwości terapeutycznej. Tak uzyskane pole magnetyczne przenika organizm całkowicie i w pełni. Dociera do każdej, najgłębiej położonej komórki, przenika kręgosłup, kości, stawy i chrząstki. Dzięki swym niezwykłym właściwościom, aparat BICOM stanowi doskonałe, niezwykle skuteczne rozwiązanie dla ostrych i przewlekłych schorzeń.